هدف: ژن الاستاز دو کد کننده نوتروفیل الاستاز است. نوتروفیل الاستازیک سرین پروتئاز قوی است که در نوتروفیل ها یافت می شود و قادر به تخریب بیشتر پروتئین های بافت پیوندی می باشد. ژن الاستاز دو متشکل از 5 اگزون و 4 اینترون است. ژن الاستاز دو جایگاه ویژه ای در پاتوژنز بیماری های رده میلوئیدی و سایر بیماری ها دارد. با توجه به اینکه پلی مورفیسم های تک نوکلئوتیدی دارای کاربرد فراوان در مطالعات فارماکوژنومیک هستند. بنابراین شناخت پلی مورفیسم تک نوکلئوتیدی های جدید می تواند گامی در جهت پیشرفت این علم باشد.روش مطالعه: خون محیطی از افراد سالم گرفته شد. سلول های چند هسته ای از خون تازه جدا شدند و RNA توسط روش استاندارد استخراج گردید. بیان ژن الاستاز توسط روش RT-PCR و بکارگیری ده پرایمر اختصاصی مورد ارزیابی قرار گرفت. سکانس هر یک از اگزون ها توسط روش capillary sequencing شناسایی شد.یافته ها: در این بررسی پلی مورفیسم تک نوکلئوتیدی جدیدی در اگزون 2 این ژن در کدن 44 یافت شد. در این پلی مورفیسم تک نوکلئوتیدی، G به A تبدیل شده اما هیچ تغییری در سکانس آمینواسیدی دیده نشد. سکانس کدن 44 در نیمی از افراد نرمال مورد بررسی GCG است که مشابه سکانس بانک اطلاعات ژنی NCBI است و در نیمی دیگر GCG به GCA تغییر یافته است.نتیجه گیری: با توجه به شناسایی پلی مورفیسم تک نوکلئوتیدی خاص در افراد ایرانی می توان ارتباط آنها را با بیماری ها و پاسخ به درمان مورد ارزیابی قرار داد تا بتوان به بیماران تحت درمان کمک نمود.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

بیان مساله: تغییرات میزان پروتیین ها، آنزیم های سلول های میزبان و مدیاتورهای التهابی در مایع شیار لثه ای از شاخص های تشخیصی پریودنتیت هستند. هدف: مطالعه حاضر با هدف اندازه گیری فعالیت آنزیم الاستاز در مایع شیار لثه ای بیماران پریودنتال انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه شاهد - موردی، 52 بیمار مبتلا به پریودنتیت (گروه مورد) با عمق پاکت 5-4 میلیمتر بدون افزایش حجم یا تحلیل لثه و یا عمق پاکت 2-1 میلیمتر همراه با تحلیل لثه به اندازه 4-3 میلیمتر و 51 نفر بدون التهاب لثه (گروه شاهد) مورد مطالعه قرار گرفتند و از شیار لثه ای هر دو گروه نمونه برداری شد. برای اندازه گیری فعالیت آنزیم الاستاز مقدار 100 میکرولیتر از هر نمونه تهیه شده از شیار لثه ای با مقدار 100 میکرولیتر از سوبسترای آنزیم ملخوط گردید و به لولة آزمایش انتقال داده شد. مخلوط به دست آمده به همراه بافر به حجم 1 میلی لیتر در دمای 37 درجه سانتی گراد به مدت یک ساعت انکوبه شد و جذب نوری هر یک در طول 410 نانومتر توسط اسپکتروفتومتر قرائت شد. پس از به دست آوردن مقدیر فعالیت آنزیمی، اختلاف بین دو گروه با استفاده از آزمون آماری Student t تحلیل گردید. یافته ها: فعالیت آنزیم الاستاز در مایع شیار لثه ای در افرادی که تخریب پریودنشیم داشتند برابر 11.3±153.8 و در گروه شاهد برابر با 10.4±52.7 واحد آنزیمی در میلی لیتر در دقیقه بود و اختلاف دو گروه از نظر آماری معنی دار بود (p<0.05).نتیجه گیری: با توجه به یافته های این مطالعه به خوبی می توان چنین نتیجه گرفت که اندازه گیری فعالیت الاستاز می تواند شاخص خوبی برای بررسی پریودنتیت باشد.

زمینه و هدف: نوع، شدت و مدت ورزش، تعیین کننده اثر ورزش بر سیستم ایمنی و احتمالا استعداد ابتلای ورزشکاران به عفونت های دستگاه تنفسی فوقانی است. در این مطالعه، اثر یک جلسه تمرین ورزشی با شدت متوسط، بر تعداد و فعالیت انفجار تنفسی نوتروفیل های خون محیطی مردان جودوکار، و ابتلای آنان به عفونت های دستگاه تنفسی فوقانی پس از تمرین و در طی فصول تمرینی بررسی شد.روش بررسی: 10 مرد جودوکار پس از اخذ رضایت کتبی آگاهانه، وارد این مطالعه تجربی شدند. ورزشکاران، به انجام یک جلسه تمرین ورزشی (دویدن روی نوار گردان به مدت 60 دقیقه) با شدت متوسط (با %60 ضربان قلب بیشینه) پرداختند. قبل و بلافاصله بعد از تمرین، از افراد خونگیری شد. تعداد نوتروفیل های خون محیطی، شمارش و درصد نوتروفیل های تحریک  شده با فوربول میریستات استات (PMA)، به عنوان معیار فعالیت انفجار تنفسی نوتروفیل ها تعیین شد. ورزشکاران از نظر ابتلا به عفونت های دستگاه تنفسی فوقانی در طی 24 ساعت پس از انجام مطالعه بررسی شدند و از آنان در مورد سابقه ابتلا به عفونت های دستگاه تنفسی فوقانی در طی فصول تمرینی پرسش شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تی زوج استفاده شد. سطح معنی داری، کمتر از 0.05 در نظر گرفته شد.یافته ها: تعداد فعالیت انفجار تنفسی نوتروفیل ها در وضعیت استراحت، در محدوده نرمال بود. فعالیت ورزشی، موجب افزایش معنی دار در تعداد نوتروفیل ها شد (P<0.05). فعالیت ورزشی موجب افزایش درصد نوتروفیل های تحریک شده با PMA شد، ولی این افزایش، معنی دار نبود. در طی 24 ساعت پس از فعالیت، علایم ابتلا به عفونت های دستگاه تنفسی فوقانی در ورزشکاران مشاهده نشد. ورزشکاران، سابقه افزایش میزان ابتلا به عفونت های دستگاه تنفسی فوقانی را در طول فصول تمرینی گزارش نکردند.نتیجه گیری: نرمال بودن وضعیت نوتروفیل ها در حالت استراحت بیانگر آن است که تمرینات مستمر جودو، تاثیر منفی بر تعداد و کارکرد نوتروفیل های ورزشکاران نداشته است. عدم افزایش میزان ابتلای این ورزشکاران به عفونت های دستگاه تنفسی فوقانی در طی فصول تمرینی، می تواند تاییدی بر این موضوع باشد. افزایش نوتروفیل ها بلافاصله پس از ورزش، نتیجه پاسخ قابل انتظار و طبیعی سیستم ایمنی به استرس ورزش است. عدم ابتلا به عفونت های دستگاه تنفسی در روز بعد از تمرین می تواند با افزایش نوتروفیل ها پس از ورزش و عدم افت فعالیت انفجار تنفسی آنها مرتبط باشد.

سابقه و هدف: در برخی تحقیقات به نقص کموتاکسی نوتروفیل ها در پاتوژنز پریودنتیت تهاجمی، اشاره شده است، البته در سایر تحقیقات به این مسئله برخورد نشده است. یکی از دلایل این تناقضات را به تفاوت در نژاد افراد مورد مطالعه نسبت داده اند. با توجه به این نکته، هدف از انجام این تحقیق بر پایه تعیین رابطه میان پریودنتیت تهاجمی با کموتاکسی نوتروفیل ها در بیماران مراجعه کننده به دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی بنا گردید. مواد و روشها: برای نیل بدین مقصود، تعداد 30 بیمار مبتلا به پریودنتیت تهاجمی مشتمل بر: 12 بیمار مبتلا به LJP، 7 بیمار مبتلا به GJP، 8 بیمار مبتلا به RAP و همچنین 10 فرد شاهد سالم از نظر کموتاکسی نوتروفیل های خون مورد بررسی قرار گرفتند. در این تحقیق آزمایشی کموتاکسی با روش Leading Front و با استفاده از فیلتر 3 میکرومتر و سرم فعال شده با LPS، بعنوان عامل کموتاکتیک، انجام گردید. یافته ها: با مقایسه گروههای مورد مطالعه به کمک آزمون های Mann-Whitney U, Kruskal Wallis مشخص گردید که حرکت تصادفی در گروه بیمار بطور معنی داری کمتر از گروه شاهد می باشد (P<0.015) کموتاکسی نوتروفیل های گروه بیماران، تفاوت معنی داری با گروه شاهد نداشت. کموتاکسی نوتروفیل های گروه بیماران، تفاوت معنی داری با گروه شاهد نداشت. کموتاکسی مطلق در مورد گروه LJP بصورت معنی داری بیشتر از گروه شاهد بود (P<0.009) . نتیجه گیری: براساس یافته های این تحقیق چنین نتیجه گیری می شود که احتمالاً در بیماران ایرانی مبتلا به پریودنتیت تهاجمی، به نقص کموتاکسی نوتروفیل ها برخورد نمی شود. بنابراین می توان تصور نمود که در دفاع علیه این بیماری، نقص کموتاکسی نوتروفیل ها از اهمیت بالایی برخوردار نمی باشد. البته جهت اطمینان از درستی فرضیه فوق، به انجام تحقیقات بیشتر نیاز می باشد.

مقدمه و هدف: بر اساس تعریف ارائه شده توسط WHO/FAO :''پروبیوتیک ها میکروارگانیسم های زنده ایی هستند که استفاده از میزان کافی آن اثرات سودمندی برای میزبان به ارمغان می آورد. ساکارومایسس سرویزیه اولین مخمر غیرپاتوژنی است که به عنوان پروبیوتیک برای انسان شناخته شد. سودوموناس آئروجینوزا یکی از پاتوژنهای مهم فرصت طلب است که مقاومت قابل توجهی به طیف وسیعی از مواد آنتی باکتریال دارد. این مطالعه اثر ساکارومایسس سرویزیه را بر تولید فاکتورهای بیماری زای سودوموناس آئروجینوزا (الاستاز، آلکالین پروتئاز و حرکت) ارزیابی می کند.مواد و روش ها: در این مطالعه، از سویه بومی ساکارومایسس سرویزیه S3 که خاصیت پروبیوتیکی آن در مطالعات قبلی به اثبات رسیده و از باکتری سودوموناس آئروجینوزا سویه PAO1 استفاده گردید. به منظور بررسی اثر (سوپرناتانت و لیزات) مخمر برسودوموناس آئروجینوزا از آزمایش های فنوتیپی (آزمایش تست الاستاز-آلکالین پروتئاز-حرکت) مناسب استفاده گردید.نتایج: عصاره ساکارومایسس سرویزیه (سوپرناتانت-لیزات) تخلیص شده از سویه بومی، دارای اثرات مهارکنندگی علیه سودوموناس آئروژینوزا است. سه فاکتور دخیل در بیماری زایی سودوموناس آئروجینوزا که در این مطالعه مورد بررسی قرار گرفت (الاستاز- حرکت-آلکالین پروتئاز) همگی در بررسی های فنوتیپی تا حد قابل قبولی کنترل و مهار گردید.نتیجه گیری: با توجه به نتایج حاصل از این پژوهش، ساکارومایسس سرویزیه دارای اثرات کاهنده علیه فاکتورهای بیماری زای سودوموناس آئروجینوزا است که با تحقیقات گسترده تر در این زمینه می توان به عنوان یک روش نوین و امیدبخش در درمان عفونت های حاصل از این باکتری مورد استفاده قرار گیرد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

علی رغم ایمنی اختصاصی که حین بارداری کاهش می یابد (برای عدم دفع جنین)، قدرت فاگوسیتوز و میکروب کشی نوتروفیل ها (ایمنی ذاتی) افزایش می یابد. کاهش ایمنی اختصاصی در مراحل اولیه بارداری است و با پیشرفت آن بحد طبیعی میرسد. اما تغییرات فاگوسیتوز با پیشرفت بارداری به خوبی روشن نیست. برای مطالعه این تغییرات از زنانی که در مراحل مختلف بارداری (15 نفر در سه ماهه اول، 15 نفر در سه ماهه دوم، 15 نفر دیگر در سه ماهه سوم) بودند استفاده شد. به علاوه 20 نفر نیز به عنوان کنترل (غیر باردار) انتخاب شدند. برای آغاز فاگوسیتوز از سوسپانسیون مخمر کشته و آسپونیزه شده به همراه نوتروفیلها استفاده شد. در اثر بلع مخمرها توسط نوتروفیلها و ایجاد انفجار تنفسی، مواد اکسیدانت آزاد میشوند که این مواد در حضور لومینول تولید نوری می کنند که مقدار آن با میزان آن مواد متناسب است. نور تولید شده توسط لومینومتر (تکنیک کمیلو مینسانس) اندازه گیری شد. حداکثر نور ساطع شده بعنوان شاخصی از سرعت و قدرت فاگوسیتوز مورد توجه قرار گرفته است. نتایج بدست آمده نشان میدهند در سه ماهه اول و دوم بارداری فاگوسیتوز افزایش یافته  (P<0.05)ولی در سه ماهه سوم فاگوسیتوز افزایشی را(P<0.05)  نشان نمی دهد. به نظر می رسد عوامل هورمونی و سرمی مسوول چنین تغییراتی هستند.